`ေခၽြးအစို႔မွာ ပ၀ါတို႔ေပးတာလို ပါးျပင္ဆီ တြားတက္လာေသာ အနမ္း´
သတိရတယ္… ဆိုတာက
ေတြးမိတိုင္း သိေနတဲ့ ေ၀ဒနာေပါ့…
႐ြာ႔ျပင္ေရာက္မယ္ေျပာတဲ့ အမွန္တရားေတြ
အမ်ားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ၿပီး
ငါေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ႐ုိးသားဆဲ
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုမွ ျပန္႐ွင္းျပေနရရင္
ဘယ္လို အားခြန္နဲ႔ ထိန္းေက်ာင္းၾကမတဲ့လဲ…..
ခက္တယ္…
လူ႔ဘုံထဲ လာၿပီးျဖစ္တာကိုက
အထားအသုိ မွားေနခဲ့သလိုလို
ဘယ္သူတစ္ေယာက္ကိုမွ
အေျခအတင္ မေျပာလိုတဲ့အခါ
မင္းပဲ
ငါ႔ကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ရာ
တရံမလပ္ ေမွ်ာ္ေတြးေနတတ္တာ
ဘာေၾကာင့္ပါလဲ…။ ။
(သိဂၤါရ)
21st August 2009
No comments:
Post a Comment